Constance Ring 27

«Om hvad sier De, frue?» — Han dreide sig helt om
og så på Constance, som satt i sofaen med Lorck.

«Jeg sa ikke noe, jeg» — svarte hun og Io.

Han knep lebene sammen og blev rød, gjorde en be-
vegelse som av rådvillhet, og satte sig så på pianostolen.

«Spill om oss, — oss alle sammen!» ropte Constance.

«La gå, — men en om gangen, — nu begynner jeg med
Dem, frue!» Han kastet hodet litt tilbake og talte ut i
luften, så at Constance bare så ham fra siden, hun blev
slått av hans smukke profil. Så gav han sig til å spille et
broket sammensurium av melodier, smeltende, bløte og
duse, så et muntert leende kvitter — så en adagio, al-
vorlig og verdig som en spansk fandango, og så noe, som
lød lengselsfulli klagende som en trubadursk elskovs-
sang.

«Lager han alt det på stående fot?» hvisket Constance.

«Han gjør det jo sittende, ser De» — svarte Lorck.
«Ikke vrøvl nu — improviserer han virkelig?»
«Ja, Gud bevars» — sa han i en tone, som om det erg-

ret ham. «Slikt et nederdrektig talent, — det er ikke til
å holde ut» —

«Skal han ikke bli musiker?»

«Det er han jo, frue!»

«Svar ordentlig da! — av fag, skjønner De?»

Lorck trakk på skuldrene.

«La være å dampe mig op i øinene» — hun tok sigaren
ut av munnen på ham og la den bort. «De kan vente
med å røke til siden.»

«Ja, Gud bevars» — bemerket Lorck lakonisk.

«Har De noensinne hørt make til fyr, — det er synd
at han ikke blir kunstner» — sa løitnant Fallesen, som
hadde skiftet plass og nu satt på en lav puff ved Con-
stance.

«Hvorfor kan han ikke bli det da?» — spurte hun.

«Nei, faren, ser De, — han vil, han skal studere jus,
tror jeg — det er jo rent bort i natten.»